Ο Κώδικας του Έλληνος Λόγου και η Ορθογραφία .

Ο θεμελιωτής του Έλληνος λόγου κ.Θεολόγος Σημαιοφόρος διδάσκει ότι ,

Όταν ομιλούμε για κώδικα του Έλληνος λόγου εννοούμε ένα οργανωμένο σύστημα λειτουργικό και αποτελεσματικό, με τον κώδικα αναγνωρίζουμε την σημασία των γραμμάτων έτσι μπορούμε να αναλύσουμε κάθε λέξη ,κάθε όνομα.Το λεξιλόγιό μας είναι Ηλιακό χρησιμοποιώντας τα ρήματα των Ηλίων δηλαδή το ηλιακό φως που περιβάλλει το σώμα του Ηλίου λέγεται Αίολο φως απ όπου εκπορεύονται οι Ηλιακοί άνεμοι. Όσοι άνεμοι καταφθάνουν στην περιοχή του πλανήτη μας, είναι αιτία να παραχθούν οι άνεμοι επί της γης. Ο  Αίολος θεός των ανέμων  που το κάθε γράμμα του έχει την σημασία του, δηλαδή το Α=Αρχική δύναμη, το Ι=  την κατερχομένη δύναμη και πράγματι οι άνεμοι εκπορεύονται από την αρχική Ηλιακή δύναμη και κατέρχονται προς τη γη κάτι που το δηλώνει το  Ι.Το Α+Ι μαζί μας δηλώνουν την συνέχεια της   λειτουργίας της  Ηλιακής ακτινοβολήσεως. Οι λέξεις έωλος και αίολος δεν είναι απλώς ομόηχα, δηλαδή λέξεις που προφέρονται μεν το ίδιο (ταυτίζονται μεταξύ τους ηχητικά), αλλά διαφέρουν στην ορθογραφία, την ετυμολογία και τη σημασία.

Η ιδιαιτερότητα του εν λόγω ζεύγους λέξεων έγκειται στο γεγονός ότι όσοι ομιλούν και γράφουν την Ελληνική, στη συντριπτική πλειονότητά τους, χρησιμοποιούν μόνον το πρώτο επίθετο (έωλος), και μάλιστα λανθασμένα, καθώς του αποδίδουν τη σημασία που στην πραγματικότητα έχει το δεύτερο επίθετο (αίολος).

Κατ’ αρχάς, το επίθετο έωλος, που απαντά ήδη στην αρχαία ελληνική γλώσσα ως παράγωγο του ουσιαστικού έως (αυγή, χάραμα, πρωί, πρωία, ημέρα), δηλώνει τα εξής: ο μιάς ημέρας, ο από της προηγουμένης, χθεσινός (κυριολεκτική σημασία), παλαιός, ξεπερασμένος, απαρχαιωμένος (μεταφορική σημασία), μη νωπός , μπαγιάτικος, αλλοιωμένος (συνεκδοχικώς, για τρόφιμα που έχουν απομείνει από την προηγούμενη ημέρα).Με άλλα  λόγια αυτή η  λέξη είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί και σήμερα, στο γραπτό κυρίως λόγο, στη θέση του επιθέτου μπαγιάτικος, προκειμένου να δηλωθεί τροφή που έχει χάσει τη φρεσκάδα της ή έχει χαλάσει. Εφικτή είναι η χρήση τού έωλος και με τη μεταφορική σημασία του, και πάλι αντί του επιθέτου μπαγιάτικος, όταν θέλουμε να κάνουμε λόγο για κάτι που έχει παλιώσει και δεν προκαλεί πλέον εντύπωση ή ενδιαφέρον: «Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι πάλιωσε πια αυτό το αστείο, έγινε έωλο».

Όμως, με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε το επίθετο έωλος με τη σημασία τού αβάσιμος ή αστήρικτος.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όπου γίνεται λόγος για «έωλες υποσχέσεις» και «έωλα επιχειρήματα» επιβάλλεται να αντικαταστήσουμε το επίθετο έωλος με το επίθετο αίολος, που παραδόξως ελλείπει από αρκετά λεξικά.

Το τελευταίο αυτό επίθετο δεν είναι άλλο από το επίθετο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας αιόλος, που σήμαινε ταχέως κινούμενος, ευκίνητος, ευμεταχείριστος (κυριολεκτική σημασία), ευμετάβλητος, άστατος, δόλιος, πανούργος, ολισθηρός (μεταφορική σημασία).

Στη νέα ελληνική γλώσσα ο τόνος του επιθέτου έχει αναβιβαστεί στην προπαραλήγουσα, προφανώς υπό την επίδραση του προπαροξύτονου κυρίου ονόματος Αίολος (ο θεός των ανέμων, ορμητικός, ευμετάβολος και ασταθής).

Συγκεφαλαιώνοντας, όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι κάτι στερείται λογικού ερείσματος ή επαρκούς στηρίξεως, ότι μπορεί εύκολα να ανατραπεί, ότι είναι αθεμελίωτο, σαθρό, αναξιόπιστο και αναπόδεικτο, θα χρησιμοποιήσουμε το επίθετο αίολος: «Είμαι βέβαιος ότι τα κούφια λόγια και οι αίολες υποσχέσεις της αντιπολίτευσης δεν πείθουν τους νουνεχείς ανθρώπους», «Γνώριζε κι ο ίδιος ότι τα επιχειρήματα που προέβαλε υπέρ της συγκεκριμένης άποψης ήταν αίολα, γι’ αυτό και κατέφυγε τελικά στη χρήση συνθημάτων».

Και μια τελευταία προσθήκη, μια και αναφερθήκαμε στο θεό των ανέμων. Όταν γίνεται λόγος για πράξη με δυσάρεστες συνέπειες, που προκαλεί μεγάλη αναστάτωση και ξεσηκώνει θύελλα, είναι προτιμότερο να αναφερόμαστε στον ασκό και όχι (άνευ προφανούς λόγου και αιτίας) στους ασκούς του Αιόλου: «Το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και αποτέλεσε το πρόσχημα για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη μαρτυρική μεγαλόνησο». Με βάση τον κώδικα του καθηγητού Θ. Σημαιοφόρου, αναγνωρίζουμε την σημασία των γραμμάτων και μπορούμε να αναλύσουμε κάθε λέξη. Η Ελληνική Γλώσσα είναι θυγατέρα της σοφίας, της θείας σοφίας και τροφός των άλλων γλωσσών που σημαίνει ότι μία είναι η συμπαντική γλώσσα και όλες οι γλώσσες του κόσμου είναι διαιρέσεις από τη μία συμπαντική και ο έλλην λόγος προκοσμικός διότι η ακρίβεια των εννοιών δεν δίδεται σε καμία άλλη γλώσσα πχ. Γαία και γέα ,ομόηχες λέξεις με ξεχωριστή έννοια .

.Ενας γεωμέτρης όταν   μετράει την επιφάνεια της γης οριζόντια κάνει  γεωμέτρηση αν τη μέτραγε κάθετα τότε θα έκανε  γαιομέτρηση, διότι μετρώνται όλα τα γαιώδη σώματα του σύμπαντος ,όλα τα επίπεδα της γης. Στις λέξεις τοίχος και τείχος : Πώς θα γνωρίζουμε  πότε η χρήση με ΕΙ και πότε με ΟΙ; Για να δώσουμε το νόημα; Γνωρίζουμε ότι το Ε δηλώνει την πορεία, την κίνηση την έκταση . Άρα όταν η έννοια της λέξεως περιέχει έκταση διαλέγω την ορθογραφία με Ε.πχ   Σινικό τείχος της Κίνας, αλλά ο τοίχος του σπιτιού (περιορισμένος χώρος) με ΟΙ.  Το ρήμα αλείφω που σημαίνει ότι πρέπει να κάνω μία κίνηση επί μιας εκτάσεως  ή το ρήμα λείπω , έκανα μια πορεία άρα το γράφω με ΕΙ.Ή το ρ.πλείω .όμως  πώς θα γράψω το ουσιαστικό του ρ.αλείφω αφού δεν έχει κίνηση και δηλώνει έναν περιορισμένο χώρο άρα το γράφω με ΟΙ= αλοιφή ,Το ίδιο συμβαίνει με το ρ.λείπω σαν το χρήμα στο πορτοφόλι που μετά την πληρωμή μένει άδειο, δηλαδή δηλώνει το λοιπόν.

Από το ρ.πλείω  έχουμε το σκάφος σε περιορισμένο χώρο δηλαδή το πλοίο.

Αμείβω αλλά αμοιβή, Κείμαι αλλά εκεί που κείμαι ο Κοιτών,  Αείδω βγάζω φωνή αλλά ο αοιδός, κλπ. χωρίς τα φωνήεντα θα είχαμε σκότος άρα με την σωστή χρήση λαμβάνουμε το σωστό νόημα της κάθε Ελληνίδος λέξεως.

Δημήτρης Βόγγολης

Μαθητής του Έλληνος λόγου. Ιούλιος 2017

Ο σύμπας κόσμος και η δυναμική των γραμμάτων.

(Η Άρτεμις λέγεται και Εφεσία έχουσα την δύναμη της φύσης).

Η σημασία του Α έχει την δυναμική άλλοτε να ενισχύει την ακόλουθη λέξη  όταν είναι στην αρχή της λέξεως και άλλοτε να  αναιρεί την δήλωση της λέξεως που ακολουθεί πχ. Η λέξη λαός, όπως και το ρήμα λάω που σημαίνει βλέπω, αλλά και φωτίζω, η λέξη λαός σημαίνει φωτισμένος, λαμπερός. Όταν εμείς θέλουμε το Α ως δυναμικό, τότε σημαίνει λαμπερός, όταν όμως το χρησιμοποιήσουμε ως αναιρετικό ,τότε σημαίνει άλαος δηλαδή ο μη βλέπων .Και για του λόγου του αληθές προσφεύγουμε στα αρχαία λεξικά και βρίσκουμε την έννοιά τους, δηλαδή βλέπουμε το επίθετο  Άλαος  ότι σημαίνει τον άνθρωπο που δεν βλέπει..Η εποχή μας έχει φτωχύνει πάρα πολύ διότι υποβιβάσαμε τον λόγο ενώ η  εκφορά του λόγου ανεβάζει το πνεύμα και μας κάνει πιο πλούσιους  και ασφαλώς πιο εκφραστικούς.

Με αυτό το καταπληκτικό κλειδί του Έλληνος λόγου μπορούμε να ξεκλειδώσουμε όλα τα νοήματα. Ακόμα και επιστημονικά κείμενα, με τον κώδικα του έλληνος λόγου αναγνωρίζονται εύκολα , στην πρόταση «ο Θαύμας απήγαγε ηλέκτρην» από τα δύο αυτά ονόματα βγαίνει μια εκπληκτική επιστημονική πληροφορία. Η λέξη θαύμα εμπεριέχει την δυναμική του στο γράμμα Θ και Μ που το μεν Θ σημαίνει την θέαση και ότι θεάται και το Μ την μητέρα φύση.Άρα όταν λέμε ότι είδα ένα θαύμα σημαίνει ότι θεωρούμε με τους φυσικούς οφθαλμούς δηλαδή θαυμάζουμε την αρμονία των θαυμασίων όντων της ορατής μας φύσεως.Οι πρόγονείς μας με μια πρόταση μας δηλώνουν ότι ο σύμπας κόσμος δεν αποτελείται μόνο από το φάσμα της ορατής φύσεως εντός της οποίας εμείς κατοικούμε αλλά αποτελείται από μορφές ενεργειών ακτινοβολιών και άλλων οντοτήτων οι οποίες ενέργειες δεν είναι ορατές από φυσικούς οφθαλμούς. Άρα υπάρχουν θαύματα που είναι θεατά από τους φυσικούς οφθαλμούς και θεατά από τον νου την νόησή  μας. Και το νόημα του μύθου είναι ένα θαύμα ορατό του νοός μας. Ο μύθος μας διδάσκει ότι το θαύμα ολοκλήρου του σύμπαντος οφείλεται στην ύπαρξη του Ηλεκτρισμού, δηλαδή της Ηλιακής ακτινοβολίας όλων των γαλαξιών ,όμως δεν είναι όλος ο σύμπας κόσμος σ αυτή την ηλιακή ακτινοβολία και ότι η λέξη Ηλεκτρισμός του σύμπαντος κόσμου πηγάζει από τις αστείρευτες δυνάμεις του ωκεανού που είναι  άλλη ονομασία του συμπαντικού κόσμου σε πρώτες φάσεις της δημιουργίας. Στην   λέξη Ηλέκτρις το Η δηλώνει την φανέρωση, ποια φανέρωση;( Λ) του ηλίου, (Ε) = που εκτίνεται, όταν φανερώνεται ο Ήλιος επί της εκτάσεως και με το (Ι) να τροφοδοτείται συνεχώς (Ο) προς ένα περιορισμένο χώρο προς τα κάτω με το Κ.

Όταν ο ήλιος συσσωρευτεί σε μεγάλη ποσότητα που θα γίνει φανερά , τότε έχουμε την δόνηση της ύλης και κάθε υλικού σώματος. Και όταν θα στερεωθεί (Λ) η δύναμη του Ήλιου τότε ο Ήλιος λέει τέλος   ολοκλήρωσα το έργο μου και θεωρείται τέλειος, όπως και κάθε άνθρωπος επί του πλανήτη που ολοκληρώνει το έργο του. Το  ΤΡΙ σημαίνει την προς τα κάτω συνεχή ροή.Η γλώσσα μας είναι μία πλήρως εννοιολογική, νοηματική και συμπαντική γλώσσα. Σημαντική η δήλωση του κ.Σημαιοφόρου σχετικά με τα ιόντα που εκπορεύονται από τον Ήλιο και το θαυμαστό είναι ότι από την λέξη άλιος ή αέριος ή σε άλλον τύπο Ήλιος με τα τρία τελευταία γράμματα προκύπτει η λέξη ιός και αν πούμε την αιτιατική  Ήλιον  ιόν και ιόντα στον πληθυντικό για τα οποία οι πρόγονοί μας έλεγαν ότι τα σώματα των ηλίων είναι: (εν ορυμαγδών πλήρη ιόντων). Η Ηλέκτρη δηλαδή ο ηλεκτρισμός είναι κόρη του ωκεανού και ο ωκεανός είναι ο πατήρ νους.

Δημ.Βόγγολης

Μαθητής του Έλληνος λόγου 7/17